Zamek Egeru

Można nazywać tę bitwę „bitwą stalingradzką” swojej epoki, gdzie Turcy po raz pierwszy się wycofali – a 50 lat później, po upadku zamku przez 100 lat leżała tu granica między Imperium Osmańskim i chrześcijańską Europą. Stawką bitwy była ochrona na wpół katolickiej i na wpół protestanckiej Europy przed mahometańskim podbojem Sulejmana I. Wojna więc toczyła się z jednej strony o dobra gospodarcze, a z drugiej strony o przynależność religijną. Kapitan zamku István Dobó, później znany jako „Herkules chrześcijaństwa” spalił miasto Egeru otaczające zamek, aby zbliżające się wojsko nie znalazło żadnej ochrony. Pobliscy mieszkańcy schronili się więc w zamku. Skumulowana żywność wystarczyła na pół roku.

Na dziedzińcu zamkowym wznosiła się katedra – rozebrawszy jej dach stworzono na dachu wieży stanowisko ogniowe. Obrońcy zamku mieli zgodnie ze swoją epoką przeważnie karabiny z knotem, karabiny krzemienne i arkebuzy- te ostatnie musiały być podpierane. Mieli oprócz tego swój własny wynalazek wojenny: „nieszczęście przerywające linię” na toczącej się na kółkach drewnianej ramie umocowano 28 broni palnych – takim wynalazkiem mógłby się poszczycić sam Leonardo da Vinci! Warta zwiedzenia jest twierdza rycerska, z murów której lano gorącą smołę na napastników, twierdza, w której kobiety walczyły tak

samo, jak mężczyźni i która stawiała opór przeciwko piętnastokrotnej przewadze liczebnej przeciwnika.

Armia turecka obstrzeliwała zamek 140 armatami, a obrońcy mieli tylko 24 armaty. Ostatecznie wytrwałość obrońców zamku, powoli zbliżająca się zima, trudności z wyżywieniem i ciągle trwająca epidemia dżumy zmusiła Turków do rezygnacji z zajęcia twierdzy. Remont mocno zrujnowanej twierdzy, zaczęto po oblężeniu pod nadzorem mistrza Francesco Pozzo i architekta Martino Remiglio trwał aż do lat 1560. W międzyczasie Paulo Mirandola dalej rozbudowywał zamek husarski i wewnętrzny zamek. W tym okresie wybudowano również pięciokątne bastiony zamku według starego systemu włoskiego. Twierdza, którą przekształcono na muzeum historii lokalnej, znajduje się w sercu miasta Eger.

Na jej terenie znajduje się gotycki pałac biskupi urozmaicony renesansowymi elementami, galeria lokalna, średniowieczne muzeum figur woskowych i muzeum więzienne. Drugą atrakcją miasta i regionu jest wino Egeru. Wzgórza w okolicy Egeru obsadzono winogronami w XIII-XIV wieku. Zakonnicy cystersi, którzy tu się osiedlili, pokrywali swe potrzeby z tych winogron, ponieważ wino było niezbędne w obrzędach religijnych. Już wtedy znajdowało się tu jedno z największych biskupstw, do którego należały całe północno-wschodnie Węgry. Należało oddać dziesiątą część produkcji wina – zwaną wtedy dziesięciną – kościołowi i instytucjom świeckim według rozporządzenia królewskiego.

Później Serbowie uciekający przed Turkami wprowadzili technologię fermentacji na skórkach w produkcji czerwonego wina i również gatunek winogron zwany „kadarką”. W związku z tym w XVII wieku czerwone wina zyskały przewagę na niekorzyść winogron białych win. Z tego powodu pomimo warunków przyjaznych produkcji białego wina, region winiarski stał się znany z wina bycza krew Egeru.

To wino powstaje przez domieszkę różnych gatunków winogron do czerwonych winogron. Kiedyś różne odmiany gatunku kadarka stanowiły bazę wina bycza krew, obecnie coraz częściej dodaje się gatunku kékfrankos. Inne słynne wina tego regionu winiarskiego to egri leányka, debrői hárslevelű, i verpeléti olaszrizling. Eger, położony półtorej godziny jazdy samochodem z Budapesztu zdecydowanie wart jest podróży! Do pełnego przeżycia zwiedzania Egeru polecamy natomiast spędzić też noc w Egerze, aby móc degustować wspomniane wina w bezpośrednim pobliżu piwnic i z kieliszkiem wina w ręku rozmyślać o chwalebnych pamiątkach przeszłej epoki.