Węgierskie Muzeum Narodowe

Od lat 1820, w tak zwanym okresie reform zrodziły się dążenia do niepodległości, które osiągnęły szczyt właśnie na schodach Muzeum Narodowego 15 marca 1848 roku: wybitny poeta węgierskiego romantyzmu, Sándor Petőfi wygłosił tu inspirującą przemowę do zgromadzonego tłumu. Według legendy wygłosił on na schodach muzeum wiersz rewolucyjny Nemzeti dal (Pieśń narodowa) i tak na długo zostało to zapamiętane w zbiorowej pamięci Węgrów. Budynek stanowi więc historyczną wartość dla każdego Węgra.

Muzeum położone jest w Śródmieściu, w VIII dzielnicy: w dzielnicy Pałaców (Palotanegyed), gdzie słynni architekci zaprojektowali liczne przepiękne, wspaniałe pałace i posiadłości dla potężnej arystokracji i magnaterii. Stoją tu do dzisiaj w całej okazałości. Klasycystyczna budowla muzeum pięknie panuje w burżuazyjnym krajobrazie miejskim i góruje nad zielonym ogrodem, który w zeszłym roku został odnowiony i jest rewelacyjnym miejscem odpoczynku od zgiełku miasta. Jeden z pierwszych parków publicznych miasta w XIX wieku był szczególnie popularny wśród dzieci, dlatego też znajduje się tu plac zabaw przypominający przełom wieków i nawiązujący do znanej, również na forum międzynarodowym, powieści Ferenca Molnára Chłopcy z Placu Broni (A Pál utcai fiúk), historia której rozgrywała się tu w pobliżu. Na placu zabaw znajduje się działająca katarynka, zamek w stylu steampunk, przypominający zakład tartaku parowego, tramwaj konny, automat sprzedający kapsuły z zabawkami dla dzieci. Ogród jest niezwykle popularny wśród studentów: schody muzeum od wiosny oblegane są przez wygrzewającą się w słońcu młodzież.

Nie ma lepszego miejsca na poznanie historii Węgier. W Węgierskim Muzeum Narodowym przechowywane jest kilka milionów dzieł sztuki i ciekawe znaleziska archeologiczne, dzięki którym możemy poznać przeszłość ówczesnych mieszkańców Kotliny Karpackiej i historię narodu węgierskiego od czasów prehistorycznych poprzez średniowiecze aż do zmiany ustroju i dzisiejszych czasów. Znajdują się tu tak wyjątkowe skarby jak szata koronacyjna króla Świętego Stefana, założyciela państwa lub jeden z najcenniejszych zbiorów srebrnych naczyń z późnego okresu rzymskich cesarzy, tak zwany Skarb Seuso.